بررسی همبستگی نمرات فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش پریشی دهانی در بیماران مبتلا به سکته مغزی نیمکره چپ

هدف: کنش­پریشی دهانی یکی از عوارض شایع ضایعۀ مغزی است که با دو روش اجرای دستورات کلامی و تقلید بینایی ارزیابی می­گردد. اجرای فرم دستور کلامی مستلزم درک شنیداری دستور و سپس اجرای حرکت است ولی در فرم تقلیدی، حرکات مربوطه با مشاهدۀ بینایی به طور مستقیم اجرا می­شود. مطالعهء حاضر با هدف بررسی رابطۀ نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش­پریشی دهانی در بیماران کنش پریش ناشی از سکتهء مغزی نیمکره چپ صورت گرفته است. روش بررسی: در این مطالعۀ همبستگی،20 بیمار بزرگسال مبتلا به سکته مغزی نیمکرهء چپ از نوع ایسکمی شامل 12 مرد و 8 زن با دامنهء سنی 35 تا 73 سال (میانگین 68/60 و انحراف معیار 9/11) بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و آزمون کنش پریشی دهانی با دو فرم دستور کلامی و تقلید بینایی روی آنان اجرا شد. با توجه به نرمال بودن توزیع داده ها ، از ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده­ها استفاده شد.  یافته ها: همبستگی مثبت و معنی داری بین نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش پریشی دهانی دیده شد (rp = 0.671,p = 0.001). نتیجه گیری: اگر چه نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و تقلیدی همبستگی بالایی نشان داد، اما نکتۀ قابل تأمل آن است که این همبستگی صددرصد نبوده است. بنابراین از آن جا که  دستور کلامی و تقلید بینایی مسیرهای مغزی متفاوتی را در برمی­گیرند لازم است هر دو فرم در بیمار اجرا گردد و نتایج به صورت جداگانه در نیمرخ بیمار دیده شود.